Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Άνθρωποι μόνοι


"Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά, είναι άνθρωποι μόνοι"... Και γιατί να κλαίνε, παρακαλώ; Ίσα ίσα που δε θα έχουν λόγο να κλαίνε, δε θα μπορεί κανείς να τους πληγώσει απ' τη στιγμή που δε θα έχουν δοθεί σε κανέναν. Οι μόνοι άνθρωποι είναι δυνατοί, ανεξάρτητοι, ολοκληρωμένοι. Δεν ψάχνουν την επιβεβαίωση μέσα από τους άλλους. Έχουν επιλέξει τη μοναξιά τους και έχουν μάθει να τη βλέπουν σαν σταθερή φίλη και όχι σαν εχθρό.
Ο κανόνας είναι απλός. Αν δεν αγαπήσεις, δε θα πληγωθείς. Θα είσαι από τους λίγους τυχερούς ανθρώπους που ξέρουν με σιγουριά ότι ποτέ δε θα νιώσουν τον κόσμο τους να συντρίβεται, τα σχέδιά τους να διαλύονται, και όλα αυτά εξαιτίας των αποφάσεων κάποιου άλλου. Θα έχεις τον έλεγχο, τον απόλυτο έλεγχο. Γιατί όπως είχα ακούσει κάποτε, το να μην έχεις κανέναν στον κόσμο, αυτή είναι η πραγματική, απόλυτη ελευθερία.
Είναι όμως πραγματικά τυχεροί αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί μπορεί να αποκλείουν την πιθανότητα να πληγωθούν, αλλά χάνουν και όλες τις ευκαιρίες για τις στιγμές χαράς και ίσως την ευτυχία που μπορεί να προσφέρει η σχέση με τους άλλους. Έχουν μάθει να ζουν με την ευτυχία που προέρχεται από τον ίδιο τους τον εαυτό, πιθανότατα όμως δεν ξέρουν τι χάνουν. Η πραγματική ευτυχία μπορεί να έρθει και από πολύ καλούς φίλους, και ίσως και μέσα από τον έρωτα.
Τελικά ίσως δεν είναι τόσο δίκαιο να αποκλείουμε κάθε σχέση με τους άλλους μετά από μια απογοήτευση, γιατί συνήθως έτσι συμβαίνει. Μπορεί έτσι να νιώθουμε δυνατοί, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι δείγμα αδυναμίας, αδυναμίας να αντιμετωπίσουμε κάποιες δύσκολες στιγμές, να γιατρέψουμε μια πληγωμένη καρδιά. Πόσο σωστό είναι τελικά να αφήνουμε τη ζωή να περνάει μπροστά απ' τα μάτια μας χωρίς να τολμάμε να γίνουμε κομμάτι της, από φόβο μην πληγωθούμε;