ούτε μία..

Η ώρα δεν είναι ούτε μία και έχω γυρίσει πάλι ζαλισμένη... Με δυσκολία γράφω, τα διορθώνω 3 φορές και μου βγαίνουν. Δεν ξέρω τι ευχαρίστηση βρίσκω στο ποτό, ούτε στο τσιγάρο τώρα, αλλά τέλοσπαντων περνάω καλά. Δεν είχα κανέναν ουσιαστικό λόγο να γράψω τώρα. Αλλά ώντας σε αυτή την κατάσταση καταλαβαίνω πως κάτι πραγματικά μου λείπει, και κάτι θέλω. Και ξέρω πολύ καλά και τι μου λείπει. Αλλά λέω να μη γράψω τώρα και άλλα που θα μετανιώνω αύριο. Οπότε, καληνύχτα.

το δικό μου ταξίδι

Μου συμβαίνει πολύ συχνά. Όταν μυρίζω τον κρύο άνεμο του χειμώνα, όταν κοιτάζω τον ουρανό την ώρα που χαράζει, όταν χαζεύω τα φώτα των αυτοκινήτων τη νύχτα ή την ήσυχη θάλασσα το καλοκαίρι... Αισθάνομαι πως θέλω κάτι, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι. Η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα και ένα χαμόγελο σχηματίζεται αυτόματα στα χείλη μου.
Ίσως να έχει να κάνει απλά με τις γνωστές νεανικές ανησυχίες... Όταν το σκέφτομαι όμως, καταλαβαίνω πως πραγματικά θέλω πράγματα απ' τη ζωή μου, θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο, να ζήσω όσο περισσότερες εμπειρίες μπορώ.
Θα ξεκινήσω το δρόμο μου με τον τρόπο που εγώ θέλω, χωρίς όμως να κάνω σχέδια. Θα αφήσω τη ζωή να με οδηγήσει και ό,τι και αν μου φέρει θα το δεχτώ, γιατί ξέρω πως μέσα από κάθε εμπειρία, καλή ή κακή, θα μάθω ένα σωρό πράγματα που θα με βοηθήσουν στη συνέχεια του ταξιδιού μου.
Τους συνταξιδιώτες μου δεν τους έχω σκεφτεί ακόμα. Μου αρέσει να ξεκινάω μόνη μου, να πρέπει να υπολογίζω μόνο τον εαυτό μου. Πιθανότατα στην πορεία θα συναντήσω ένα σωρό ανθρώπους που θα αγαπήσω, θα μισήσω, θα βοηθήσω, θα ερωτευτώ, θα ζήσω στιγμές μαζί τους... Αν όμως θα παίξουν ρόλο συμπρωταγωνιστών ή απλών κομπάρσων στο μεγάλο ταξίδι της ζωής μου, αυτό δεν το γνωρίζω ακόμα. Ίσως κάποιος με επηρεάσει τόσο πολύ που θα με κρατήσει κοντά του. Ίσως πάλι να μην είναι κανείς τόσο σημαντικός ώστε να με κάνει να αλλάξω τα σχέδιά μου...
Δεν μπορώ να είμαι ακόμα σίγουρη για τίποτα, ούτε καν για το τι ακριβώς θέλω. Μου αρκεί η όρεξη που έχω να αγγίξω τα όνειρά μου, να ζήσω όλα όσα έχω ήδη αγαπήσει, να τα καταφέρω... Το μεγάλο μου ταξίδι σύντομα ξεκινάει και, αν και λίγο φοβισμένη, νιώθω πανέτοιμη να ζήσω κάθε κομμάτι του...

introduction

Η πρώτη μου ανάρτηση ήταν ουσιαστικά "αναγνωριστική"... Ένα κειμενάκι που έγραψα σε στιγμή έμπνευσης αλλά δεν μπορώ να πω ότι με εκφράζει.. Είναι χαρακτηριστικό όμως της κυκλοθυμίας μου.. Και του κάπως σκοτεινού τρόπου που συνηθίζω να βλέπω τα πράγματα, που έρχεται σε αντίθεση με τα πολλά μου όνειρα, σχέδια και τη σιγουριά πως θα τα καταφέρω..
Anyway, έφτιαξα αυτό το blog γιατί το γράψιμο είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη και ο καλύτερός μου τρόπος έκφρασης.. Οπότε θα το χρησιμοποιώ ανάλογα με τις διαθέσεις της στιγμής..
Καλωσήρθα.. :)

ξημερώματα 9/1/2010...

Πραγματικά δεν μπόρεσα να καταλάβω ποια στιγμή τέλειωσαν όλα
Μια μέρα είπα "σήμερα θα κυνηγήσω τα όνειρά μου" και χαμογέλασα κοιτώντας τον ήλιο με γυμνά μάτια
Αλλά γιατί τώρα είμαι ξαπλωμένη στο έδαφος κοιτώντας το κενό;
Πώς έφτασα μέχρι εδώ;
Πώς είναι δυνατόν να ξεκινάς για το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής σου και να καταλήγεις να παραληρείς από τον πόνο;
Στ' αλήθεια δεν ξέρω τι έκανα λάθος, ούτε ακόμα αν έφταιξα σε κάτι
Θα 'θελα όμως να ξεκινήσω πάλι από την αρχή
Έστω για τις λίγες στιγμές που πραγματικά πίστεψα πως μπορούσα να γίνω ευτυχισμένη ακολουθώντας τα όνειρά μου
Και ίσως αυτή τη φορά να μπορέσω να αποφύγω τα εμπόδια
Την πραγματικότητα, την ίδια τη ζωή
Γιατί ίσως τελικά η ίδια ζωή με τα απρόβλεπτα γεγονότα της να ήταν που με έβγαλε από το δρόμο μου και με έσυρε ως εδώ κάτω
Μόνο που τώρα δεν ξέρω πώς να ξανανέβω, ούτε καν αν μπορώ να το κάνω
Δεν έχω τη δύναμη, δεν έχω το κουράγιο
Αν όμως τα καταφέρω και φτάσω ξανά κοντά στο φως, ξέρω πως δε θα προδώσω τα όνειρά μου
Γιατί μπορεί να με έφεραν ως εδώ, αλλά στην πραγματικότητα μόνο σε αυτά μπορώ να στηριχτώ
Για να ξέρω πως έχω έστω σε κάτι να ελπίζω